පන්හිද තුඩ දහස් වර...
ගෙතූ පදවැල් එකිනෙක
ලියූ වෙමි, හද කවුලු දොර හැර
සෙනෙහස සීරුවට කැටිකර......
ඇදුනත් පත් ඉරු පුරාවට...
කියා ගන්නට නොහැකිව
සිටියෙමි.....
විඩා, හුදකලාවක...
මෙතෙක් මාලියූ සදවත
නුබම මිස,
ඇයෙක් වෙද ?
පායා හිනහුන මේ සිත් අහසට...............
No comments:
Post a Comment