කාලයක් තිස්සේ
සදිසි වටින් සිතේ ඇදුණු නුබේ රුව..
බොද වෙලා නෙත් අද්දර.....
ආදරේ වූ නිසාවෙන්,
මන්ස්මිතයේ වතල සිත්තමට පවා,
සිත උණුසුමයි, තවමත්..
සරද සමා මන්දාරම් සිසිලට..
මතකයන් අතර සිර වෙලා,
වෙරළ ඉම මා හුදකලා වී..
ඒත් .. කොහොමද කියන්නේ ඉන්න කියල...
ඈත ක්ෂිතිජය තරම් දුරකින්..
පහන් තරුවක් වෙලා වත්,
මගේ සිත් අහසේ සන්හිදව...
No comments:
Post a Comment