සිතක සේයා - 9... (හිත නොකී කවි - 1)

එක බත් පතේ රස බැලුවේ අපි දෙන්නා...
රණ්ඩු උනත් යාලු වෙවී ලග උන්නා....
කරදඩු උස් වෙලා නුබ දුර වගෙ දැනුනා....
නුබෙ සෙනෙහසත් අඩුවක් මට අද හැගුනා....

මායිම් ගමේ වෙඩි සද්දේ ඇහෙන කොට....
අම්මට කලින්, මා ගත්තේ නුබ කරට….
සගවා නුබෙ සද්ද රින්ගුව හැටි කැලයකට….
සිහිවී තෙමුණා මගෙ නෙත් කදුලින් බරට....

නිවාඩුවට හැම සතියක ගෙදර මම....
යන විට නුබ හිටියා මතක හිත අස්සෙම....
දින සති ගෙවුන හැටි හමුවෙන්නේ නැතුවම....
හිතුනා ඇවිදින්න, අතීතයේ අපෙ ආයෙම....

ඔන්චිලි පැද්දා නුබ උකුලේ හොවාගෙන....
වැලි මාලිග හැදුවා එක වැලි ගොඩ බෙදාගෙන ..
ඉන්නට කැමති හින්දා නුබ නෙතේ ගැවසෙන....
ඉදපන් ලගින් නොගිහින් දුර අයියගේ සෙවන....

ලොකු මිනිහෙක් වෙයන්, මට වඩා උබ දුර ගිහින්...
ඒකයි මගෙ හීනේ හැමදාම, පැතුවේ මම හදවතින්....
පෙනුනත් උබ ලොකු එකෙක් වගේ වඩා මට උස ගිහින්.....
තවමත් "පොඩි මල්ලි" විදිහටයි පෙනුනේ මට ආදරෙන්....

 — 
Prabhath